Jak dobrze zacząć dzień, by spędzić go produktywnie?

Są takie dni, kiedy mimo szczerych chęci, nie jesteśmy w stanie wykrzesać z siebie odrobiny energii. Budzimy się z mnóstwem planów i teoretycznie nic nie stoi na przeszkodzie, by je zrealizować, ale praca nad każdą rzeczą, za którą się zabieramy, wydaje się przeciekać nam przez palce. Czas biegnie, każda kolejna godzina wzmaga frustrację, w końcu kończymy dzień, mogąc pochwalić się jedynie szczegółową znajomością ślubnej galerii koleżanki z Facebooka.

Odkąd podjęłam decyzję o pracy na własny rachunek, zmagałam się z tego typu sytuacjami nieustannie. Po pewnym czasie odkryłam, że ogromną rolę w scenariuszu całego dnia odgrywa poranek i sposób w jaki go spędzam. Odpowiednio zorganizowany, potrafi pozytywnie nastroić na cały nadchodzący dzień i pozwala uniknąć marnowania czasu. Zaczęłam stopniowo wdrażać w swoje poranki pewne rytuały, które miały pomóc unikać bezproduktywności. Nie jest łatwo – pokusy związane z lenistwem czają się wszędzie, a zwyczaje ciężko się zmienia, ale już po kilku pierwszych próbach widziałam, że warto. Dziś kilka słów o składnikach porannej rutyny, które wprowadzam od kilkunastu tygodni.

Planuję zadania dzień wcześniej[separator type=”thin”]

Długo nie doceniałam zalet planowania. „W końcu zawsze mniej więcej wiem, co mam do zrobienia, zapisanie tego w żaden sposób mi nie pomoże” – moje standardowe wytłumaczenie. Tymczasem zaplanowanie konkretnych zadań i umiejscowienie ich w czasie to nieoceniona pomoc. To taka rama, trzymająca w ryzach cały plan dnia i przypominająca o priorytetach. Dodatkowo, zapisywanie to również oczyszczenie umysłu. Pozbywamy się tych wszystkich krążących po głowie myśli, uniemożliwiających skupienie się na konkretnym zadaniu. Cały czas pracuję nad regularnym zapisywaniem. Kiedy moja produktywność zaczyna wchodzić na zadowalający poziom, z reguły zaczynam odpuszczać sobie planowanie, sądząc, że to stan permanentny, a potem potulnie wracam do notatników.

8 godzin snu[separator type=”thin”]

Czytałam całe mnóstwo teorii zaprzeczających potrzebie ośmiu godzin wypoczynku, ale obserwując własne potrzeby, nie potrafię się z tym zgodzić. Kiedyś pewnie bym im przytaknęła – w czasach szkolno-studenckich potrafiłam kłaść się spać o piątej rano i około godziny dziewiątej być znowu na nogach. Dziś jednak widzę, że brak pełnego wypoczynku pociąga za sobą przygnębienie, problemy z koncentracją, a to w żaden sposób nie sprzyja produktywności. Porcja solidnej dawki snu (lub relaksu) zawsze pozytywnie wpływa na nasze nastawienie do pokonywania zadań.

Unikam funkcji „drzemki”[separator type=”thin”]

Drzemka to rozleniwiacz. Od pierwszych chwil zmienia nasze nastawienie na: „Nie chce mi się. Chcę odwlec obowiązki w czasie”. Stąd już tylko krok do rozpoczęcia słabego dnia. Co nam daje to dodatkowe 15 minut? Czy nie lepiej od razu nastawić budzik na godzinę oznaczającą dla nas nieodwoływalną konieczność wstania? Praktykuję wstawanie od razu po usłyszeniu budzika już bardzo długo i widzę, że zaczynanie dnia z myślą: „Okej, wstaję, pora zmierzyć się z zadaniami”, gwarantuje o wiele lepsze samopoczucie.

Piję gorącą wodę z cytryną [separator type=”thin”]

Wiele czytałam o zaletach porannego picia wody z cytryną, ale moje poranki zazwyczaj wiązały się z piciem kawy. Kilka tygodni temu, w czasie fali upałów, szukałam po przebudzeniu czegoś orzeźwiającego i pomyślałam, że to dobra okazja, by w końcu przekonać się do nowego zwyczaju. O właściwościach cytryny mówi się głównie w kontekście tych związanych z odchudzaniem i odpornością, ale dla mnie to przede wszystkim ogromny zastrzyk energii. Często dodaję również kilka plasterków imbiru i po takiej mieszance mogę wszystko.

Kilka pozytywnych myśli[separator type=”thin”]

Staram się unikać negatywnych myśli i zastępować je pozytywami. Zamiast zaczynać dzień z myślą: „O nie, znowu ten upierdliwy klient będzie chciał coś poprawiać, mam już tego dość”, staram się pomyśleć o tym jak dobrze będę się czuła, jeśli w końcu skończę tę sprawę. Myślę o miłych komentarzach, które ostatnio przeczytałam, przypominam sobie o napawającym mnie energią wpisie, który planuję. Staram się pielęgnować wdzięczność za to, co mam. To jeden z najtrudniejszych elementów mojej porannej rutyny. Bywają dni, że bardzo trudno jest przestawić się na takie pozytywne myślenie, ale na pewno warto próbować!

Porządne śniadanie[separator type=”thin”]

Poranek to taka pora, kiedy człowiek zupełnie nie ma ochoty na wykazywanie się kulinarnymi umiejętnościami, zwłaszcza takimi, które zajmują więcej, niż 10 minut. Czasem, leżąc jeszcze w łóżku marzę o kuchni z funkcją all-inclusive, a potem okrutnie się rozczarowuję wchodząc do własnej. Takie poranne lenistwo towarzyszyło mi kiedyś niemal codziennie. Z tego powodu sięgałam po śniadania typu: serek brzoskwiniowy + bułka z masłem. W końcu otwieranie wieczka i posmarowanie bułki to góra dwie minuty. Po takiej „uczcie”, już w okolicach godziny dziesiątej, łapał mnie potężny głód i zamiast skupiać się na zadaniach, myślałam tylko o tym, jak się go pozbyć. Teraz staram się celebrować śniadania – przekonałam się do owsianek z owocami i często serwuję sobie taką poranną porcję energii. Ciągle jeszcze ulegam pokusie szybkiego i nędznego zaspokojenia głodu, ale staram się zmieniać ten zwyczaj.

Zwlekam z włączeniem komputera[separator type=”thin”]

Bardzo często włączałam komputer zaraz po przebudzeniu. Sprawdzałam maile, przeglądałam Facebooka, czytałam nowe wpisy na czytniku RSS. Potem szłam zrobić sobie śniadanie, z nim wracałam przed monitor i wpadałam w ten sam wir od nowa. „Bo przecież to tak tylko do śniadania”. Po dwóch godzinach orientowałam się, że totalnie zmarnowałam te pierwsze godziny dnia (które często są najbardziej efektywne) na przeglądanie głupot i zła na siebie zabierałam się do pracy. Niestety, te początkowe działania z reguły rozleniwiały mnie tak bardzo, że nic już potem nie szło tak, jak powinno. Dałam sobie szlaban na włączanie komputera przed śniadaniem. Zyskałam dzięki temu chwilę na poukładanie myśli, przypomnienie sobie zadań, które na mnie czekają, rozważenie najlepszych sposobów na ich realizację. Maile sprawdzam w międzyczasie na telefonie – tu ryzyko porwania przez bardzo ważne treści jest o wiele mniejsze. Staram się siadać przed monitorem z nastawieniem na pracę, nie na luźne surfowanie przed jej rozpoczęciem.

Rozprawiam się z rozpraszaczami[separator type=”thin”]

Wspominałam o tym we wpisie o moich zasadach produktywności. Rozpraszacze to łatwe do zrealizowania obowiązki, które spokojnie mogę odłożyć na później, ale wiem, że będą przypominać o sobie przez cały dzień. Sterta prania w łazience, konieczność umówienia się do fryzjera, wystawienie faktury. Uporanie się z nimi nie tylko pozwoli lepiej się skupić – to również świetny początek do rozprawiania się z kolejnymi zadaniami. Jeśli pokonamy taką małą sprawę, będziemy z siebie zadowoleni – w końcu mamy to już za sobą, a dzięki temu chętniej podejmiemy się realizacji kolejnych.

Ustawiam timer [separator type=”thin”]

Rozpoczęcie dnia od obowiązków jest dobre, pod warunkiem, że się w nich nie zatracamy. Często, gdy już zabierałam się za realizację jakiegoś zadania i dobrze mi to szło, zatracałam się tak bardzo, że w ciągu kilku godzin, od komputera odrywała mnie jedynie pilna potrzeba fizjologiczna. Przez to w połowie dnia byłam już tak wykończona, że nie dawałam sobie rady z pozostałymi planami. Rozwiązanie znalazłam w programie, o którym wspominałam we wpisie o tanich gadżetach pomagających mi w pracy. Dzieli on moją pracę na dwudziestominutowe bloki, które oddziela pięciominutowymi przerwami, komunikowanymi przez wygaszenie podświetlenia ekranu. Mogę w tym czasie oderwać myśli i na przykład trochę się porozciągać. Staram się zaczynać pracę od jego włączenia, inaczej o nim zapominam i przepadam.

Moje poranne zwyczaje cały czas ewoluują – tu chyba nie da się osiągnąć stanu idealnego. Chętnie czytam o rytuałach innych osób, szukam w nich czegoś dla siebie. Czasem stwierdzam, że sposób, który sobie wypracowałam wymaga usprawnień, czasem widzę, że pomysły wydające się wybawieniem dla innych, nie są dla mnie. Nie ma rozwiązań, które sprawdzą się u każdego, trzeba próbować na własnej skórze, ale gwarantuję, że warto.