12 zwyczajów, które odeszły w zapomnienie

Przychodzi taki moment, kiedy przestajesz przewracać oczami, słysząc początek zdania: „Za moich czasów…” i ze zgrozą odkrywasz, że sam zaczynasz myśleć w podobny sposób. Kiedy ktoś wspomina o 2000 roku, myślisz: „Przecież to całkiem niedawno”, a zaraz potem uderza Cię myśl, że od tamtego momentu minęło już piętnaście lat. Wtedy też z reguły uświadamiasz sobie, że czynności, które jeszcze niedawno były czymś zupełnie normalnym, a nawet całkiem nowoczesnym, dziś u młodszego pokolenia wywołują niemałe zdziwienie.

Wiele z tych zwyczajów do dziś darzę ogromnym sentymentem, do niektórych chętnie bym nawet wróciła. I choć czuję się przez to jak typowy przykład „yoldie” (osoba, która zachowuje się jak staruszek, choć nie skończyła nawet trzydziestki), lubię je czasem powspominać. Ostatnio stworzyłam listę wszystkich tych zapomnianych czynności, które jeszcze niedawno wydawały się nieśmiertelne, a dziś określane są jedynie niezbyt przyjemną etykietką: „Gimby nie znajo”. Ciekawa jestem, czy macie podobne wspomnienia.

1. Nagrywanie ulubionych piosenek na kasety magnetofonowe

Słuchanie radia z palcem czuwającym nad czerwonym przyciskiem, próby włączania i wyłączania nagrywania w idealnym momencie, decydowanie, które z piosenek można poświęcić, by nagrać kolejne, podpisywanie pudełek koślawym pismem. Wspominam to z ogromnym sentymentem. Czułam się jak DJ i producent muzyczny w jednym. Satysfakcja z takiej własnej składanki była czymś nie do opisania – tym większa, im dłużej trzeba było czekać na pojawianie się ulubionych utworów na liście radiowych przebojów.

2. Zabijanie nudy Saperem

W czasach bez internetu był to najlepszy sposób na spędzanie wolnego czasu, zaraz obok Pasjansa i Pinballa. To nic, że niemal zawsze rozgrywka kończyła się klęską, to nic, że po kilkunastu rundach człowiek przypominał sobie wszystkie przekleństwa poznane w swym nastoletnim życiu. To zadziwiające, że tak prosta gra dostarczała takiej rozrywki i takich emocji.

3. Kolekcjonowanie gazet w segregatorach

Czy jest na sali ktoś, kto nie kupował regularnie „Wally zwiedza świat” lub wszystkich tych gazet, mających nas nauczyć angielskiego? Kiedy dziś przypominam sobie ten pierwszy tytuł, pamiętam jedynie stronę, na której było pełno rysunkowych postaci, wśród których należało odnaleźć Wally’ego. Właściwie to całkiem możliwe, że kupowałam tę gazetę wyłącznie dla tej strony. Dziś tego typu pozycje nie zdobyłyby pewnie nawet promila ówczesnej popularności.

4. Oglądanie listy przebojów „30 ton” w każdą sobotę

Potraficie sobie wyobrazić, że dziś ktoś odrywa się od weekendowych zajęć, tylko po to, by pooglądać kilkunastosekundowe urywki trzydziestu najpopularniejszych piosenek? To był mój stały punkt każdej soboty, nie mogłam sobie wybaczyć opuszczenia choć jednego odcinka. Poniekąd była to też moja ściągawka związana z punktem pierwszym. Dzięki liście przebojów, wiedziałam na co polować w radiu, tak by moje kasetowe składanki były zawsze na czasie.

5. Chwalenie się, jak wiele płyt na raz mieści Twoja wieża stereo

Pojawienie się wież stereo ze zmieniarkami CD i ich ogromna popularność w roli prezentów komunijnych, wywoływała na podwórku rozmowy z cyklu: „A na ile płyt jest twoja?”. Moja była na trzy. Trochę słabo, nie? Byli tacy, co mieli nawet na osiem. Do tej samej kategorii można by zaliczyć przechwałki dotyczące ilości przerzutek w rowerze. W tym przypadku również daleko mi było do szacunku na dzielni.

6. Używanie nakładek na monitory

Pamiętacie je jeszcze? Wyglądały paskudnie, ale przez jakiś czas można było je spotkać niemal wszędzie, gdzie były komputery. Miały chronić wzrok osoby siedzącej przed monitorem. Zniknęły szybciej, niż się pojawiły, ale do dziś pamiętam obawę, że zostanę zmuszona do ich używania.

7. Korzystanie z telegazety

Telegazeta to taki trochę internet lat 90. Potrafiłam spędzać na jej przeglądaniu długie godziny – cały czas pamiętam, że program telewizyjny można było znaleźć na stronie numer 300. Były też strony dla dzieci, gdzie można było nawet… (uwaga!)… wypełnić krzyżówkę! Nawet nie potrafię opisać pod jak wielkim wrażeniem byłam, gdy to odkryłam.

8. Komunikowanie się przez GG

Czy ktoś jeszcze używa GG? To jedna z tych czynności, której powolne zanikanie najdosadniej pokazuje tempo, w jakim dziś żyjemy. Jeszcze kilka lat temu nie wyobrażaliśmy sobie życia bez GG, dziś osoba, która nadal go używa słyszy: „Aha, okej, pozdrów swoich znajomych na MySpace”. Pamiętacie jeszcze to ustawianie opisów albo wielokrotne zmienianie statusu, by wywołać reakcję obiektu westchnień?

9. Czekanie na przewinięcie kasety przed obejrzeniem filmu

„Fajnie się oglądało, ale przewinąć to już nie łaska?” – typowe zdanie padające z ust osoby, która właśnie chciała obejrzeć film, ale została skazana na kilkuminutowe przewijanie go do początku. To cudowne, że dziś możemy po prostu odpalić film, a nawet od razu wybrać konkretny moment, od którego chcemy zacząć jego oglądanie.

10. Rodzinne komentowanie „Randki w ciemno”

„Czemu wziął trójkę, przecież bez sensu odpowiadała”, „Jedynka ładniejsza”, „Co? Dwójka? Ja bym brał trójkę!” – opinie, które z powodzeniem można by przypasować do losowego odcinka „Randki w ciemno”, a wciąż byłyby aktualne. W czasach gwiazd skaczących do wody, trudno uwierzyć, że wybór osoby, z którą ktoś pojedzie na tygodniową wycieczkę, mógł wzbudzać takie emocje, a jednak większość z nas ciągle ma w pamięci ten odsuwający się parawan i towarzyszące mu komentarze.

11. Kolekcjonowanie kart telefonicznych

Swoją pierwszą własną kartę dostałam, gdy wyjeżdżałam na zieloną szkołę. Nominał 50 – nie byle co. Duma mnie rozpierała, czułam się taka dorosła. Wtedy postanowiłam kolekcjonować karty z ładnymi zdjęciami i grafikami, jak inni dorośli. Uzbierałam może z pięć, a gdy w końcu było mnie stać na kupowanie ich za własne pieniądze, przestały być dostępne.

12. Odrabianie zadań domowych z grubą encyklopedią

Czasem myślę sobie, że moje szkolne życie mogłoby być o wiele łatwiejsze, gdybym tylko urodziła się jakieś dziesięć lat później. Wikipedia, fora internetowe, nieograniczony dostęp do informacji. Potem jednak obserwuję moją dużo młodszą siostrę, jej znajomych i widzę, że to wszystko działa na ludzi trochę rozleniwiająco. Ich poszukiwania informacji często można sprowadzić do zdania: „Jeśli czegoś nie ma na pierwszych stronach wyników Google, to nie ma tego w ogóle”. Wtedy stwierdzam, że jednak warto było doświadczyć zdobywania wiedzy poza siecią.

Okej, teraz Wasza kolej! Jest coś, co dopisalibyście do swojej listy zapomnianych czynności?

Przejdź do drugiej części wpisu

Zapisz

Zapisz